Küçükken ben -ne zaman küçük oldum bilinmez-,uyumak için bol vakitlerin olduğu zamanlar .Uyku hep benden önce gelmiştir belki de gitmiştir beni beklemeden.Aramız iyi olmadı demek bahane değildi tabi ki ama hep bir neden.Hep bir neden olmuştur bilemediğim asla nedenini.Neden nedenini bulamadığım.
Annem hep böyle zamanlarda şöyle derdi.Gözünü kapat ve hiç bir şey düşünme.Hiç bir şey düşünmemek nasıl olurdu acaba?Olur muydu ya da? Anneler doğru söyler hep,bulmalıyım bulmalıyım derken..Günler günlerin peşinden uykunun gölgesinde bir orada bir burada soluklarımızı yavaşlatırken,daha da yavaşladı esnedi esnedi esnedi fikirler.
Bir duvar buldum kendime olabildiğine siyah.Tüm renklerden çıkarılmış karanlık bedeniyle o duvarı düşlemeye karar verdim.Düşüncesizlik bu olabilir miydi,bu düşünce miydi?
Kendime engel olamıyor bazen renklere teslim oluyordum,her yeri kaplamak istiyorlardı,her yanımı boyamak istiyorlardı.İzin vermedim,sözümü tuttum,uyudum..Anne..Anneler günün kutlu olsun..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder