Zaman çabuk geçiyor,zaman hep geçiyor.Zaman geçerken neler götürüyor,neleri bize bırakıyor.Göz kapaklarımız eskisinden daha ağır,daha ağır konuşmalarımız,belki gülüşlerimiz daha sade,gamzelerini göstermeden yüzlerimiz umutları taşır gibi.Altında ezilmiş tüm bedenin , kuş tüyü hafifliğinde.
Kalbin uçacak..Yanıma..
Ayakkabılarımızı değiştirirken farkedemedik bir parçamızı değiştirdiğimizi,farkedemedik çünkü farklı değildi,garip değil mi sencede?Prensesin ayakkabısı misali geceyi değil belki ama bir ömür çıkmayacakken o ayakkabılar bedenimizden.Sorsaydık onlara ne derlerdi biliyor musun? Biri yüksek biri alçak..Belki topallayarak yürümek zorunda bırakacağım seni ama yürüyeceğim seninle.Dostluk bu muydu,dostluk neydi?
Bugün düşündüm sonra emin oldum hatta,inanır mısın ben bir tek senin yanında mutluyum.Bu yüzden midir bilinmez ne zaman birlikte olsak çektiğin fotoğrafları koyuyorum her yana,bu yüzden midir bilmiyorum görmeyenler mutlu sanıyor beni,sana bakıyorum bilmiyorlar.Bilmiyorlar beni .Senin kadar..
Eğer gerçek olsaydı dilekler,fotoğraflarımızdaki gibi kalmayı dilerdim.Çünkü bir tek senin yanında mutluyum inanır mısın?
Bu yorum yazar tarafından silindi.
YanıtlaSilbir parçanı bırakıyorsan bir insanda ne olduğunu bilmiyorsan üstelik,daha büyükmüş gibi gözükür gölgen ,olduğundan daha büyük ayak izleriniz arkanızda bıraktığınızdan çok daha büyük.sonrası ise bıraktığın parçanın eksildiği ve asla sana geri dönmediği bir boşluk ki dolmuyor ,ne yapsan içinde içimde..
YanıtlaSil