Bulutsuz Özlemsiz

Dün gece bir kaç yıl öncesine geri döndüm sanırım,ya da dönmeye çalıştım beceremedim.En uzağından bağırışlar ve kendi sesimi duyma isteğiydi çoğunlukla.Gece dışarıda olmak her zaman huzursuz etmiştir beni,huzursuz etmeye çalışanlarında payı büyüktür elbet.Birlikten güç doğarmış biz de huzursuzluk doğuyor.El birliğiyle olabildiğine büyütüyoruz elimizdekini.İyi ki varsınız!
  İnsanların başkalarının kendilerine güvenebileceğine olan inançları şaşırttı dün yine beni.Konser çıkışı yolumuz aynıysa aynı taksiye binelim diyen insanlar gördüm inanamadım.Biz İstanbul'da değil miydik? İstanbul bizde değil miydi? Yoksa telefonun ucundaki o ses gelecekten geliyor da biz geçmişe mi dönmüştük bilemedim.Garip bakışlarla süzdüm önce yargılamadım beklemeye devam ettim lütfetmesini beklediğim otobüsün.
  Ve nihayet geldiğinde gördüm ki yolumuz aynıydı.Gördüm ki İstanbul bizde değilmiş biz hiç ona ait olmamışız.Yolculuk güzeldi ve yeni insanlar sadece konuşurdu,konuşurdu ve giderdi.Gitmesini huzurla izledim,ve bir kere daha düşlediğim hayatı hatırladım.