Kırmızı

İçeri giriyorlar,sormadan açıyorlar ışığı.Sormadan yok perdeler.Sormadan beyaz duvarlar,ıvır zıvır dolu her yan.Her yanım.Biri çıksa ya da çıkmasa ,yalnız el sallasa kabuğundan.Yavaşlığına aldırmazdım yarışmazdım asla.Yavaşlık ne zamandır ihtiyacım olandı.Sabır yoksa sonumuz asla gelmeyecek olan bir dram.Konuşma  düşünemiyorum dedim,uzun zaman sonra bu kadar gelmişken içimden cümleler.Girmeyin odama,sohbetinize doydum,üstelik kusuyorum neredeyse.Nerede ise...Gelsin.
   Aslında en başında kabul ettiğin anlaşmaların tümü anlaşmamak adınaydı,farkındasın.Öylesine kızıyorum ki kendime ,hayır en çok kendime.Yine bir şey anlaşılmıyor diyeceksin yazılarıma.Sahi sen kimsin? Sen bir çoklarısın,asla tek olmayansın.Muhtemelsin.Ne hakaret ama!
  İşte yine geri dönüyor kırmızı fon üzerine kırmızı çizgiler.Bu ne demek biliyor musun?Farkında olamamak asla nerede başladığının yolun ve nerede bittiğinin.O yüzden asla standart olamadık,asla istediğimiz gibi olamadık.Şimdi geri dönüyor olasılıklar,sıkıcı olasılıklar.Hangi rengi seçsem daha çok yakışır sana,ayırsam kendimi benzemeden ,bezenmeden.Kırmızı...Sahi neredesin?....